Review: Giant Machines 2017

Als je geobsedeerd bent door bouwmachines en grote mechanische dingen, heeft Giant Machines 2017 je waarschijnlijk iets te bieden. Giant Machines 2017 is een spel dat simuleert hoe het is om te rijden, nou ja, gigantische machines. Dit zijn machines zoals dumptrucks, gigantische graafmachines met emmerwielen, kranen en dat enorme bewegende platform dat de spaceshuttle naar zijn lanceerplaats sleepte.

Ik vond het spel bizar vermakelijk in korte uitbarstingen. Het is buggy, niet erg aantrekkelijk, en vereist vaak dat de speler vervelende, nogal zinloze taken uitvoert. Giant Machines roept ook allerlei vragen op over de veiligheid van werknemers. Heeft de gigantische graafmachine echt een ladder van 300 voet die recht omhoog gaat, zonder enige veiligheidsvoorzieningen? En zo ja, wie neemt die baan aan?

Er is een zekere nieuwigheid in het spel als geheel. Net als bij de aantrekkingskracht van films over haaien in tornado's, is er een gekke, maar oprechte vreugde om met monstermachines te spelen. Ondanks de vreugde van het bedienen van enorme mechanische constructies en de snauwende verteller terzijde, neemt de game zichzelf veel te serieus en richt hij zich te veel op misplaatste mini doelen. Iedereen die naar zo'n spel kijkt en denkt: "Hé! Dat is een geweldig idee!" doet dit waarschijnlijk omdat ze dingen willen opbreken met gigantische apparatuur. Daar is wat van, maar er is veel te veel het repareren van kabels, het vervangen van batterijen en andere vervelende taken die het besturen van de voertuigen alleen maar in de weg staan.

Wanneer je eindelijk achter het stuur van deze machtige machines kruipt, kiest de game voor tempo op simulatieniveau, zonder echt enige vorm van diepgaande simulatie te leveren. Je kunt bijvoorbeeld bijna elk aspect van de verschillende voertuigen besturen met een bedieningspaneel, maar verwacht geen losbandige, over the top destructieve rodeo. Haal in plaats daarvan diep adem, denk na over het leven en denk na over je dag terwijl je letterlijk van punt A naar punt B rijdt met ongeveer een of twee mijl per uur.

De camera heeft een scala aan opties, die vaak allemaal slecht zijn. Als je vanuit de cabine van de operator in sommige machines kijkt, kun je nauwelijks zien wat je aan het doen bent, en de gezichtspunten van de derde persoon zijn meestal nog erger. Het valt niet zo op als je in een gigantische kiepwagen rijdt, maar voor ongewoon gevormde voertuigen (zoals de graafmachine) is alles onhandig.

Elk voertuig heeft een radio met verschillende muziekzenders. De ene klinkt als rare actiefilm synthpop uit de jaren 80, terwijl de andere Oost Europese metal lijkt te zijn. Het waren allemaal dingen die ik zeker nog nooit eerder had gehoord. De nummers zijn niet bijzonder goed, maar ik heb wel genoten van het low budget equivalent van de standaard triple A soundtrack.