9.5

Review: As Long As You’re Here

As Long As You’re Here voelt voor mij niet echt als een spel, maar meer als iets sociaals. Een project dat laat zien hoe het is om te leven met Alzheimer. Je speelt als Annie en kijkt door haar ogen — soms begrijpt ze wat er gebeurt, en dan raakt ze weer helemaal kwijt waar ze is.

Wat mij raakte, is hoe goed het laat voelen dat iemand misschien dingen vergeet, maar nog steeds voelt wat belangrijk was. Herinneringen verdwijnen, maar het gevoel blijft. Dat idee blijft nog wel even hangen.

Soms heeft Annie korte momenten van helderheid. Een foto, een stem, een stukje licht — en ineens herken je iets van haar oude zelf. Je merkt dat ze er nog steeds is, diep vanbinnen. En zolang haar kinderen in de buurt zijn, voelt ze zich veilig. Dat vond ik mooi, maar ook verdrietig tegelijk.

De sfeer is rustig, maar het komt binnen. Er is geen actie of puzzel, alleen gevoel. Voor mij voelde het meer als een ervaring dan als entertainment. Eerlijk gezegd denk ik dat hulporganisaties hier echt iets aan zouden kunnen hebben. Het laat zo goed zien hoe iemand met dementie de wereld beleeft. Het zet je stil bij dingen waar je normaal niet bij nadenkt.